Specjalizacja na Ukrainie

Specjalizacja na Ukrainie to droga wybierana przez medyków na całym świecie od dekad. Odpłatny charakter odbywania specjalizacji w krajach tj. Ukraina sprawia, że miejsc na specjalizacje jest znacznie więcej, zaś warunki przyjęcia mniej wyśrubowane, co sprawia, że jest to świetna alternatywa dla osób pochodzących z krajów, gdzie limity przyjęć są odgórnie regulowane przez władze.

Jak długo trwa specjalizacja na Ukrainie?

Jest to zależne od specjalizacji, zazwyczaj specjalizacje lekarskie niezabiegowe trwają 2 lata, zaś zabiegowe 3 lata. Jeśli chodzi zaś o specjalizacje lekarsko-dentystyczne, większość z nich trwa 2 lata.

W ten okres wliczona jest tzw. specjalizacja ogólna, która trwa rok. Jeśli jesteś medykiem, który skończył studia między innymi w Polsce oraz odbył staż – jest możliwość ominięcia tego okresu poprzez nostryfikację odpowiednich dokumentów i uznanie odpowiednich osiągnięć – co finalnie może skrócić cały proces o jeden rok, niezależnie od tego, jaka to specjalizacja.

Czy tytuł ukraińskiego specjalisty jest uznawany w Polsce?

Aby uzyskać tytuł polskiego specjalisty na podstawie dyplomu specjalisty z Ukrainy, trzeba przejść pewien proces. Proces ten jest wymagany niezależnie od tego, czy skończymy specjalizację na Ukrainie, w USA, czy w jakimkolwiek innym kraju – polega on na ocenieniu odbytego programu i wyznaczeniu różnic programowych, które zwyczajnie wynikają z okresu trwania specjalizacji i przeprowadzonych procedur – w tym celu powoływana jest specjalna komisja.

Różnice programowe są wyrównywane w ośrodku, do którego zostaniemy skierowani – pracujemy tam jako specjaliści pod nadzorem, na podstawie umowy. Ustawowo, okres ten może trwać maksymalnie 3 lata, w praktyce jednak jest on znacznie krótszy i w niektórych przypadkach trwa nawet poniżej roku. Warto w trakcie specjalizacji rozważyć rozszerzenie programu o dodatkowe procedury, co wzbogaci znacząco program i przyśpieszy proces uznania – przepisy mówią nie tylko o uznaniu dodatkowych czynności, które odbywaliśmy na specjalizacji, lecz również o braniu pod uwagę naszego doświadczenia zawodowego i czynności, które wykonywaliśmy w pracy. Jeśli odbyliśmy również dodatkowe kursy, je również warto udokumentować.

Przepisy

Tryb postępowania dotyczący uznania uznania lekarzowi/lekarzowi-dentyście równoważności tytułu specjalisty uzyskanego za granicą (tj. poza terytorium Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Konfederacji Szwajcarskiej) za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej:

Zgodnie z art. 16n ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (tj. Dz. U. z 2020 r., poz 514, 567), lekarzowi, który posiada tytuł specjalisty uzyskany poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niepodlegający uznaniu za równoważny na podstawie przepisów, o których mowa w art. 16a i 16b ustawy, Ministerstwo Zdrowia uznaje tytuł specjalisty za równoważny z tytułem specjalisty w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli zostały spełnione następujące warunki:

1. Lekarz posiada prawo wykonywania zawodu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Czas trwania szkolenia specjalizacyjnego odbytego za granicą odpowiada czasowi trwania szkolenia specjalizacyjnego określonemu w programie specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej;
3. Program specjalizacji w zakresie wymaganej wiedzy teoretycznej oraz umiejętności praktycznych, sposób potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności odpowiada w istotnych elementach określonemu programowi specjalizacji w Rzeczypospolitej Polskiej;
4. Sposób i tryb złożenia egzaminu lub innej formy potwierdzenia uzyskanej wiedzy i umiejętności odpowiada złożeniu przez lekarza PES w Rzeczypospolitej Polskiej.

Lekarz ubiegający się o uznanie tytułu specjalisty uzyskanego za granicą występuje z wnioskiem do Ministerstwa Zdrowia, za pośrednictwem CMKP.

Wniosek podlega ocenie merytorycznej dokonywanej przez zespół ekspertów powołany przez dyrektora CMKP, w skład którego wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny:

1. Konsultant krajowy właściwy dla danej dziedziny medycyny lub jego przedstawiciel.
2. Dwaj lekarze posiadający tytuł naukowy lub stopień naukowy doktora habilitowanego.
3. Przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej.
4. Przedstawiciel towarzystwa naukowego właściwego dla danej dziedziny medycyny.

Do wniosku należy dołączyć oryginał lub kopię poświadczoną za zgodność z oryginałem:

1. prawa wykonywania zawodu;
2. dokumentu potwierdzającego uprawnienie do wykonywania zawodu lekarza w kraju, w którym lekarz uzyskał tytuł specjalisty;
3. dokumentu o nadaniu tytułu specjalisty;
4. dokumentu zawierającego informacje o miejscu odbycia szkolenia specjalizacyjnego, czasie jego trwania i programie specjalizacji;
5. dokumentu zawierającego informacje o sposobie i trybie złożenia egzaminu lub innej formie potwierdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych;
6. dokumentu zawierającego informacje o miejscu, czasie trwania i rodzaju czynności zawodowych wykonywanych po uzyskaniu tytułu specjalisty.

Dokumenty dołączane do przedmiotowego wniosku muszą spełniać niżej wymienione warunki :

• Być w oryginale, odpisie a w przypadku kserokopii uwierzytelnione przez polskiego notariusza, zgodnie z art. 98 ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz.U. z 2008 r., Nr 189, poz. 1158, z późn. zm.) lub przez Konsula Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 13 lutego 1984 r. o funkcjach konsulów Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2002 r. Nr 215, poz 1823, z późn. zm.),  przetłumaczone na język polski przez tłumacza przysięgłego wpisanego na listę tłumaczy przysięgłych prowadzoną przez Ministra Sprawiedliwości (lista dostępna pod adresem internetowym http://tlumacze.ms.gov.pl/).

Jeżeli na podstawie przedstawionych przez lekarza dokumentów zespół ekspertów stwierdzi, że czas trwania szkolenia lub formy nabywania wiedzy i umiejętności praktycznych nie odpowiadają w istotnych elementach programowi specjalizacji w danej specjalności w Rzeczypospolitej Polskiej, ocena merytoryczna wydawana przez zespół może być negatywna i zawierać wskazanie do odbycia stażu uzupełniającego, z dokładnym uwzględnieniem czasu trwania i zakresu merytorycznego tego stażu oraz wskazaniem podmiotu prowadzącego szkolenie specjalizacyjne, w którym staż uzupełniający powinien być odbyty.

W przypadku, gdy opinia zawiera wskazanie do odbycia stażu uzupełniającego, Ministerstwo Zdrowia kieruje lekarza do odbycia tego stażu uzupełniającego.

Lekarz odbywa staż uzupełniający w ramach płatnego urlopu szkoleniowego, umowy o pracę na czas określony w celu odbycia stażu uzupełniającego albo umowy cywilnoprawnej o odbycie stażu uzupełniającego, zawartej ze wskazanym podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, na warunkach określonych w umowie.

• Wniosek o uznanie równoważności uzyskanego za granicą tytułu specjalisty
• Klauzula o przetwarzaniu danych osobowych